Είμαι από τους τυχερούς που γεννήθηκα σε μια εποχή που η τεχνολογία αναπτυσσόταν, δεν είχε αναπτυχθεί όμως όσο τώρα.
Τα παιδιά της γενιάς μου δεν είχανε λάπτοπ , υπολογιστές και play station.
Δεν μέναμε κλεισμένοι όλη μέρα μέσα στο σπίτι κολλημένοι σε μία οθόνη περιμένοντας να έρθει το Σαββατοκύριακο για να κάνουμε ένα περίπατο με τους γονείς μας.
Ανήκω στην γενιά που η επικοινωνία μας ήταν πραγματική , που το σημείο συνάντησες ήταν η γειτονιά .
Δεν φοβήθηκα να γρατζουνίσω τα γόνατά μου .
Δεν φοβήθηκα να περπατήσω με την παρέα μου αργά την νύχτα σε έρημους δρόμους .
Θυμάμαι βραδιές καλοκαιριού τις μανάδες να βγαίνουν και να φωνάζουν τα παιδιά τους που είχαν ξαμοληθεί από νωρίς στις γειτονιές με τα ποδήλατα να μαζευτούν στα σπίτια τους .
Θυμάμαι την ζεστή καλημέρα του γείτονα .
Θυμάμαι τις πόρτες ορθάνοιχτες και εμείς να μπαινοβγαίνουμε στα σπίτια των γειτόνων.
Θυμάμαι φωτιές στην θάλασσα με την παρέα μου όταν ήμασταν πια στην εφηβεία .
Θυμάμαι σεβασμό στους μεγαλύτερους.
Τώρα πια που η τεχνολογία έχει εξελιχθεί προς όφελος όλων μας η επικοινωνία χάθηκε, οι γειτονιές δεν υπάρχουν, για ένα περίεργο λόγο ακόμα και οι μυρωδιές των λουλουδιών τις καλοκαιρινές νύχτες και αυτές χάθηκαν ...
Η τεχνολογία και ο ψηφιακός κόσμος έχει γίνει η ταφόπλακα της κοινωνίας και αντί να μας βοηθάει , δημιουργεί κομπλεξικούς ανθρώπους .
Ανθρώπους που δεν μπορούν να εκφραστούν μπροστά σε άλλους, δεν μπορούν να κάνουν φυσιολογικές σχέσεις, ανθρώπους που φοβούνται και να πληγωθούν ακόμα ή και να αγαπήσουν , γιατί απλά δεν έμαθαν να ζούνε σαν παιδιά και σαν ενήλικοι πλέον δεν μπορούν να μάθουν .
Ξέρω στις εποχές που ζούμε το να περιορίσεις το παιδί σου μέσα στο σπίτι είναι ασφάλεια.
Δεν πιστεύω όμως πως ποτέ οι εποχές δεν ήταν ακίνδυνες ή εύκολες.
Οι γονείς μας δεν μας άφηναν έρμαια στους δρόμους και στις γειτονιές, ήταν πάντα κάποιος δίπλα μας και διακριτικά μας έλεγχε.
Δεν μας στέρησε όμως την παιδική μας αθωότητα , δεν μας έκλεισε στους τέσσερις τείχους του σπιτιού.
Ξέρω καλά πως κάπου έχουμε βολευτεί και εμείς.
Γιατί γυρνώντας από την δουλειά κουρασμένοι μέσα στις τόσες ευθύνες και την καθημερινότητα, το να ασχοληθούν τα παιδιά μας με τον υπολογιστή ή το play station μας δίνει μια σιγουριά και μια ευκαιρία για λίγη ξεκούραση.
Δεν λέω όχι ... όμως μην φοβηθούμε να τα αφήσουμε να παίξουν με τους φίλους τους .
Μην τους στερήσουμε να ζουν .
Και εμείς θα είμαστε εκεί δίπλα τους να τα προσέχουμε μην πάθουν τίποτα.
Γιατί οι εποχές που ζούμε όπως είπα και πριν είναι δύσκολες.
Έχουμε γίνει όλοι αντικοινωνικοί άνθρωποι ... που πίσω από μία οθόνη εκφράζουμε τα συναισθήματα μας .
Η ανθρώπινη επαφή χάθηκε και για αυτό φταίμε εμείς .
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν : "ΠΑΝ ΜΈΤΡΟΝ ΆΡΙΣΤΟΝ "
Δηλαδή όλα με μέτρο.
Η τεχνολογία μας είναι απαραίτητη πλέον και διευκολύνει την καθημερινότητα μας .
Ας μην αντικαθιστά όμως τα σημαντικά πράγματα της ζωής μας ...
Την σχέση μας με τον σύντροφο μας και τα παιδιά μας . Τους φίλους μας και τους συγγενείς μας .
Εκεί είναι η ουσία ...εκεί είναι η αληθινή αγάπη.
Ας μην δημιουργεί συναισθηματικά ανάπηρους ανθρώπους.
Ας μάθουμε να την χρησιμοποιούμε σωστά.
